SAKrament POKUTY i POJEDNANIA

Całe Pismo św. mówi o miłosnej relacji Boga i człowieka. Słowo konfesjonał pochodzi od łacińskiego confessio, czyli wyznaję. Zdarza się, że pojmujemy to wyznanie jednostronnie. Spowiedź tak naprawdę jest zderzeniem się dwóch wyznań: Jezusa, który mówi: ja cię tak kocham, że moja miłość jest większa niż twój grzech i mojego odkrycia w prawdzie swojej grzeszności. Przychodzę, bo chcę w tej miłości Pana Boga się odnaleźć. Powrót do łaski jest świętem. Człowiek, który przez grzech widzi śmierć, przez łaskę zaczyna widzieć życie, bo właśnie miłość je niesie ze sobą.

Spotkanie z Chrystusem w sakramencie pokuty jest spotkaniem człowieka z lekarzem dusz. Człowiek staje w całej prawdzie przed Bogiem, by wyjawić Mu to, co go boli. Pytając o grzech należy się zastanowić, czy to, co robię, pochodzi z miłości i do miłości prowadzi. W sakramencie pojednania chodzi zatem o miłość i odbudowanie kredytu zaufania, jaki otrzymaliśmy od Boga na chrzcie świętym.

W sakramencie spowiedzi Bóg odpuszcza nam grzechy i łaską uświęcającą umacnia nas w życiu zgodnym z przykazaniami. Szafarzami sakramentu pokuty są biskupi i prezbiterzy. Podstawowym warunkiem rozgrzeszenia jest wyznanie wszystkich swoich grzechów, popełnionych od ostatniego wyznania i szczery żal za to, że miały miejsce.